MANİFESTO
Yaşamın başlangıcına dönmek istiyorum. Kendimi korurken simgeleştirdiğim kırmızıyı arıyorum. Tüm elimi
kaplayarak yaşam alanımın girşinde bir iz bırakırken kırmızının bulaştığı ellerim gözlemin önüne dikiliyor.
Koşuyorum, yazıyorum, çiziyorum ve dönüp tekrar ellerime bakıyorum. Kendimle yüzleşircesine kendimi
tam olarak görebildiğim bu iki el bana ayna oluyor. Varlığım için itina ile sakladığım iki elim beni bugüne
kadar taşıyor. Onlar beni korurken ben neyi koruyamamıştım ve yanımda azalarak sürüklediğim dünya
da bana benim ellerime baktığım gibi mi bakıyordu?
Onbinlerce savaş gördüm. Adım adım soğuttuğum bu dünyayı korumak için miydi bu kırmızı? Yaşamın
başlangıcına dönmek istiyorum. Ellerime bulaşan sürgünlüğümün kırmızısı mıydı? Ellerim benim için bunu
cevaplıyor. Öylesine umarsız ve öylesine ıssız bir sessizlikle.
Sana dokunuyorum tüm bu vahşetin içinde. Yine başrolde ellerim. Bu insanlığın iki yüzlülüğü değil de ne?
Sana dokunuyorum ellerimdeki kana rağmen, içinde dolaşan kanın sıcaklığıyla. O zaman bu dünyada
estirdiğimiz bu rüzgar da nesi? bir ilkbahar esintisi süzülüyor ellerimde. Ellerim size sessleniyorum; bir ömür
bu ikilik içinde, iki yalnızlık arasında çok kalabalığım.
Yaratıcı us, yüzyıllardır varlığını sürdürüyor ve birçok parça bu sürece eşlik ediyor. Akıl salt bir nesne olarak
‘’El’’ imgesiyle kendini somutlaştırıyor resimlerimde. Sadece kendimden olanı tutuyor fırçam renklerimde.
Üç yılldır üzerine çalıştığı ‘’el’’ imgesi resimlerimde insanın başlangıçtan sona insana ve bu dünyaya ait
olanı göstermektedir. Toplumun, bireyin tam olarak kendisinin karşılığı olmaktadır.